هشتاد و پنج

بچه که بودم اگر یه شب یه جایی از خونه تنها بودم و برق میرفت، انقد جیغ میکشیدم و میلرزیدم که مامانه اون سر دنیام اگه بود خودش رو میرسوند بهم، سرم رو فشار میداد توی سینه ش، لباش رو میچسبوند به چشمای وحشت زده م و با حریم انگشتاش اونقدر صورتمو نوازش میکرد تا آروم بگیرم...

دیشب اما، وقتی که تک و تنها توی یکی از اتاقای طبقه ی بالا بودم و داشتم لباس اتو میزدم یه صدای تِلِق اومد و بعد سیاهی مطلق!!!!

برق رفت و من اتو به دست وسط اون حجم سیاهی و سکوت محض ایستاده بودم و چشمام رو روی هم گذاشته بودم و سعی میکردم به هیچ چیز فکر نکنم که صدای فریادای مامان وقتی نیلی نیلی میکرد من رو ازون خلسه ی سکوت و تاریکی بیرون کشید.

صدای قدمای تندش وقتی پله ها رو دوتا یکی میومد بالا تا مثل قدیما، من رو بغل بگیره تا دچار حمله ی اضطرابی نشم،نلرزم و یخ نکنم رو میشنیدم، اما نمیدونم چرا هیچ تلاشی نکردم تا اون ناله ی ضعیف همیشگی از ته حنجره م بیرون بیاد و بگه: من خوبم!!!

وقتی با نور ضعیف فلاش موبایلش اومد بالا و من رو مث یه تیکه سنگ بی روح که بی حرکت توی لباساشه، دید ماتش برد!!!

با چاشنی یه لبخند محو بهش گفتم: مامان!! میبینی؟ انقد بزرگ شدم که میفهمم دیگه از تاریکی محض هم نباید ترسید...

با این حرفم انگار غریبه شده باشم براش... انگار دخترش رو که حالا تو مواجهه ی با تاریکی نعره نمیزنه و تیریک تیریک نمیلرزه، نشناخته...

اومد نزدیکم صورتمو بوسید و رفت!!! 

امروز باباهه گفت دیشب مامان تمام شب رو اشک ریخته... شاید باورش سخته که یه نیلیِ جدید داره اروم اروم از پوسته ی قدیمیش بیرون میاد...

نیلی ای که عشق رو تجربه میکنه و حضور واقعی یه مرد توی زندگیش که تمام خلاء های عاطفیش رو داره پر میکنه، نیلی ای که در آستانه ی شروع یه راه جدیده ولی هنوز انقد با خودش غریبه که خودش هم خودش رونمیشناسه...

در همین لحظه، نیلیِ در آستانه ی فصل جدید زندگی، سلام میکنه!!!

پ.ن: فراموش کرده بودم که فوبیای تاریکی دارم!دیشب با بی قراری های مامان وقتی که دنبالم میگشت تا بهم امنیت آغوشش رو بده، تمام اون لحظه ها و صحنه های بچگی توی ذهنم تداعی شد!

من شب ها رو توی تاریکی مطلق میخوابم و دیگه از حمله ی اضطرابی خبری نیست!!!